6.

Όταν ένας άνθρωπος εξαφανίζεται σκέφτεσαι πολλά. Στην αρχή, ρίχνεις την ευθύνη στον ίδιο. Με τον ίδιο τρόπο που ενοχοποιείς έναν αυτόχειρα. Γιατί δεν άντεξε όπως αντέχουμε όλοι εμείς; Γιατί δεν είδε τις εναλλακτικές επιλογές; Γιατί δε σκέφτηκε τον πόνο που προκαλεί η απουσία του; Τόσο φυγόπονος ήταν; Αλλά σταδιακά, όσο ο θυμός καταλαγιάζει, άλλα ερωτήματα έρχονται στην επιφάνεια. Μήπως τελικά δεν του δείξαμε αρκετό ενδιαφέρον όλοι εμείς; Μήπως όλοι εμείς που υποκρινόμαστε ότι όλα είναι καλά, δε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει να είσαι πραγματικά ευαίσθητος όπως ήταν εκείνος; Κι όσο τα σκέφτεται όλα αυτά κάποιος, τόσο πιο ένοχος νιώθει που δεν τον απέτρεψε έμπρακτα απ’ την απονενοημένη κίνηση να εξαφανιστεί.

*

Στη σύντομη συνάντησή μας μου είχε πει ότι θα με καλούσε στη γιορτή που θα έκανε. Πρέπει να του είχα δώσει και το τηλέφωνό μου. Δεν το έκανε ποτέ. Γιατί;

Αν θες να διαβάσεις τα προηγούμενα κεφάλαια του μυθιστορήματός μου με τον προσωρινό τίτλο «42», μπορείς να ξεκινήσεις από εδώ.