Το όγδοο κεφάλαιο του 42

Σκεπτόμενος την εξαφάνιση του Γιώργου Μοσχονά, κι επιστρέφοντας στο διαμέρισμά μου με τον κόσμο του κλεισμένο σ’ ένα μπαούλο στο πορτ μπαγκάζ μου, σκόνταψα πάνω σε κάτι που μου είχε διαφύγει. Πραγματικά, το ενδεχόμενο να τον είχε απαγάγει κάποιος ή να είχε πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας, το είχα αποκλείσει απ’ την αρχή. Όπως και το να είχε αρρωστήσει. Ο Γιώργος αν εξαφανιζόταν ποτέ, θα εξαφανιζόταν γιατί εκείνος θα το είχε επιλέξει. Ένας χαρακτηρισμός που μας άρεσε, στα χρόνια της παρέας μας, ήταν η λέξη «αυτεξούσιος». Ένας αυτεξούσιος δε θα μπορούσε ποτέ να εξαφανιστεί παρά τη θέλησή του. Αυτά γίνονταν μόνο στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία. Ο Γιώργος κι εγώ είμασταν μανιώδεις φίλοι αυτών των τεχνών. Πρέπει να είχαμε δει εκατοντάδες ταινίες μαζί και χωριστά, και θα πρέπει να είχαμε συζητήσει χιλιάδες ώρες για ταινίες και βιβλία. Γι’ αυτό επιλέξαμε να σπουδάσουμε σκηνοθέτες. Είχαμε πάρα πολλά κοινά οι δυο μας. Είχαμε χάσει τους πατεράδες μας περίπου στην ίδια ηλικία, όταν εκείνοι ήταν 42 χρονών. Είχαμε και οι δύο αδελφές. Είχαμε την καταγωγή μας από χωριά της Πελοποννήσου. Κι έτσι, για μια ολόκληρη δεκαετία είμασταν αυτό που λέμε «κολλητοί».

Γιατί χώρισαν οι διαδρομές μας; Μήπως γιατί διάλεξα να ζήσω κατά τα συνήθη, προδίδοντας τα κοινά μας όνειρα, που μας ήθελαν ανεξάρτητους, τυχοδιώκτες, κυνηγούς;