Δεκατρείς ημέρες πριν τις πρόωρες εκλογές της 25ης Ιανουαρίου κάνω μερικές δυσάρεστες σκέψεις σχετικά μ’ ένα ζήτημα που παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια από πολύ κοντά: την οδική ασφάλεια. Σε γενικές γραμμές και με πολύ απλά λόγια, η οδική ασφάλεια είναι εξαφανισμένη απ’ την ατζέντα των κομμάτων. Σποραδικά εντοπίζω κάποια ψήγματα προτάσεων, άλλα πιο ολοκληρωμένα κι άλλα πιο πρόχειρα, αλλά συνολικά το θέμα δεν είναι καν ιεραρχημένο στην ατζέντα.

Μοιάζει τα κόμματα να αντιλαμβάνονται την οδική ασφάλεια σαν ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας. Συμπεριφέρονται δηλαδή σαν να βρισκόμαστε στη Γαλλία ή την Αγγλία, χώρες όπου ο δείκτης θανατηφόρων τροχαίων είναι απ’ τους χαμηλότερους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως ζούμε στην χώρα που βρίσκεται σταθερά στις πρώτες θέσεις των θανατηφόρων τροχαίων. Στη χώρα όπου αφανίζεται κάθε χρόνο ο πληθυσμός ενός χωριού 2.000 ανθρώπων, εξαιτίας των τροχαίων.

Γράφω αυτό το κείμενο θλιμμένος. Αν δε μπορούν τα κόμματα να αξιολογήσουν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, που αφορά τους πάντες, και να το ιεραρχήσουν στις προτεραιότητές τους, τότε με τί κριτήρια αποφασίζουν ποιά είναι τα σημαντικά;

Έχοντας πλέον κάποια πείρα απ’ το θέμα, θεωρώ ότι το θέμα δε λύνεται γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση απ’ τη μια, και διάθεση για αλλαγές απ’ τους πολίτες απ’ την άλλη. Με άλλα λόγια δε θέλουμε να μειώσουμε δραστικά τα τροχαία. Οι πολιτικοί δε βλέπουν κάποιο όφελος απ’ την ενασχόληση με την οδική ασφάλεια, κι οι πολίτες έχουν αποδεχτεί ότι τα τροχαία είναι θέλημα Θεού.

Καταλήγω λοιπόν να πιστεύω ότι η οδική ασφάλεια θα είναι επί μακρόν ένα ζήτημα που θα αφορά λίγους και γραφικούς. Κοινωνία, media και πολιτικοί, είμαστε όλοι συνένοχοι ενός διαρκούς εγκλήματος. Ωστόσο, μια κοινωνία που αποδέχεται να θυσιάζει τους πολίτες της στο βωμό της περιφρόνησης της ανθρώπινης ζωής, φετιχοποιώντας τα υλικά αγαθά, είναι καταδικασμένη να χάνει το ηθικό της έρμα.

Ελπίζω σύντομα να υπάρξουν πολιτικές ηγεσίες και ομάδες που θα πιέσουν να υιοθετηθεί η οδική ασφάλεια στην ατζέντα των πολιτικών, ώστε να γίνει ένα βήμα στην κατεύθυνση της επαναξιολόγησης της ανθρώπινης ζωής. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά δεν είναι αργά.