Όταν ήμουν πιτσιρίκος υπήρξα κι εγώ ένας επηρμένος μαξιμαλιστής. Θέλω να πω ότι τα πρότυπά μου ήταν κυρίως μαξιμαλιστικά. Με είχαν συνεπάρει μ’ άλλα λόγια οι μεγαλόστομες αφηγήσεις της επαναστατικής μόδας που έβλεπαν παντού φοβερούς εχθρούς και πίστευα ότι μόνο ακραίες κι εντυπωσιακές λύσεις θα βοηθούσαν την ανθρωπότητα για να ξεπεράσει αυτούς τους δυσθεόρατους Λεβιάθαν. Μια επανάσταση, ένα μεγάλο και μαζικό γεγονός αφύπνισης θα ήταν η απάντηση της γης των κολασμένων. Γι’ αυτό και μου ασκούσαν έλξη οι διαπρύσιοι αρνητές του λεγόμενου συστήματος, οι καταραμένοι κι οι τρελοί εξεγερμένοι. Όσοι γκρέμιζαν το οικοδόμημα του καπιταλισμού με τις θεωρίες τους άξιζαν την προσοχή μου, ενώ όσοι επιχειρηματολογούσαν ακόμα κι υπέρ ενός ρεαλιστικού αλλά ανατρεπτικού ρεφορμιστικού προγράμματος ήταν στα μάτια μου «χρήσιμοι ηλίθιοι» και θλιβεροί απολογητές ενός τεράστιου λάθους. Οι ισοπεδωτές που τολμούσαν να οικοδομήσουν κιόλας μια ουτοπία ή έστω ένα έστω ασαφές πρόγραμμα ξεπεράσματος της σαπίλας ήταν οι πραγματικοί ήρωές μου. Συνήθως ήταν άτομα που πέθαιναν από το αλκοόλ, αυτοκτονούσαν ή δολοφονούνταν. Παράδειγμα ο Γκυ Ντεμπόρ. (περισσότερα…)

Ο σεβασμός είναι μια καθαρή ένδειξη πολιτισμού.

Η έλλειψή του μας παραπέμπει σε πρωτόγονες κοινωνίες, σε ζούγκλες.

Ο σεβασμός δεν είναι μια όψη της πολιτικής ορθότητας. Ο σεβασμός είναι το θεμέλιο κάθε κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης. Χωρίς σεβασμό διολισθαίνουμε σε ολοκληρωτισμό.

Όταν δε βλέπεις τους ανθρώπους σαν αντικείμενα, τους σέβεσαι. Όταν δε βλέπεις τους ανθρώπους σαν υποκείμενα, αδυνατείς να τους σεβαστείς.

Κι όμως κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, χρώματος, φυλής, αξίζει το σεβασμό των άλλων.

Ο σεβασμός είναι μια καθολική ανάγκη.

Δεν υπάρχει κανένα άλλοθι για να μη σέβεσαι. Ακόμα κι ένας φριχτός εγκληματίας πρέπει να χαίρει σεβασμού, σ’ έναν πολιτισμένο κόσμο ο σεβασμός είναι συνυφασμένος με την επιείκια, τον ανθρωπισμό, την κατανόηση. (περισσότερα…)

Όπως έγραψα και τις προάλλες– έχω μάθει όταν στριμώχνομαι ή όταν θυμώνω πολύ, να εκστομίζω πολύ βαριά, σκληρά και κάποιες φορές ανελέητα πράγματα. Μου είναι σχετικά εύκολο θέλω να πω να χρησιμοποιώ λόγια πολύ πληγωτικά κι αυστηρά, να διατυπώνω απειλές κι ύβρεις που όταν ο θυμός ξεθυμαίνει με γεμίζουν ενοχή. Δεν το κάνω συνειδητά. Πιθανότατα αναπαράγω μια παθογένεια που έρχεται απ’ τους προγόνους μου. Ξέρω πως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους. Οι άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε πάρα πολύ σκληροί και να πούμε πολύ βάναυσα λόγια όταν θυμώνουμε, ακόμα και με τους πιο προσφιλείς μας ανθρώπους. Μπορούμε να πληγώσουμε τους διπλανούς τους με τρόπους αδιανόητους. Η φυσική βία αφήνει μώλωπες, αλλά η συναισθηματική βία αφήνει βαθιές ψυχικές ουλές. (περισσότερα…)