Στο φιλμ Contagion ένας τύπος εμφανίζεται απ’ το πουθενά δηλώνοντας ότι είναι συγγραφέας και πλησιάζει έναν γιατρό για να του αποσπάσει πληροφορίες σχετικά μ’ έναν θανατηφόρο ιό. Ο γιατρός προσπαθεί να τον αποφύγει και τον μειώνει λέγοντάς του ότι δεν είναι συγγραφέας. Όταν ο τύπος του λέει ότι είναι μπλόγκερ, ο γιατρός του απαντά ότι το μπλόγκινγκ δεν είναι γράψιμο, το μπλόγκινγκ είναι γκραφίτι με στίξη. Καθώς εξελίσσεται το φιλμ ο μπλόγκερ απαξιώνεται εντελώς σαν χαρακτήρας, και στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι είναι απλά ένας απατεώνας. Στην ποπ κουλτούρα ο μπλόγκερ έχει γίνει συχνά συνώνυμος της φαιδρότητας. Όμως εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα σοβαρότερα. Γιατί τόσο μένος ενάντια στους μπλόγκερ; Είναι άραγε το μπλόγκινγκ μια μορφή ρύπανσης του δημόσιου λόγου, όπως είναι συχνά το γκραφίτι για τους δημόσιους χώρους;

Τα μπλογκ εξακολουθούν να είναι μια απειλή για τα παραδοσιακά Μέσα και τις κατεστημένες δομές, αυτή είναι η απάντηση. Το ότι μπορεί ένας οποιοσδήποτε πολίτης με μια σύνδεση στο Διαδίκτυο κι έναν υπολογιστή να εκφράσει την άποψή του και να μεταδώσει πληροφορίες και ειδήσεις διεκδικώντας το ενδιαφέρον των πάντων, είναι μια εξέλιξη που συγκλονίζει το μοντέλο των Μέσων όπως αυτό έχει παγιωθεί εδώ κι έναν αιώνα. Η ίδια απειλή γίνεται αισθητή σε όλο το φάσμα της βιομηχανίας της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας παγκοσμίως, ωστόσο δεν έχει βρεθεί ακόμα η χρυσή τομή, ή καλύτερα η συνταγή που θα επιτρέψει το πέρασμα στη νέα εποχή ανεπιστρεπτί και θα ανακουφίσει τις μεγάλες επιχειρήσεις των Media και των στούντιο. Ταυτόχρονα, νέοι παίκτες, που δεν έχουν τίποτα να χάσουν μπαίνουν καθημερινά στο παιχνίδι, κάνοντας το έδαφος να μοιάζει ακόμα πιο σαθρό.

Ζούμε όπως λέγεται σε μια εποχή μετάβασης κι οι τριγμοί απ’ τις καταρρεύσεις είναι έντονοι, αλλά οι αντιστάσεις των παλιών μοντέλων είναι ακόμα ισχυρές. Μέχρι να καμφθεί οριστικά, ο παλιός κόσμος θα αντιστέκεται ηρωικά στο αναπόφευκτο παρουσιάζοντας τους νέους παίκτες με όρους καρικατούρας. Όχι ότι οι τελευταίοι είναι άμεμππτοι. Στη συντριπιτική τους πλειοψηφία δεν ικανοποιούν καμία απ’ τις υποσχέσεις που δίνουν. Κι ο λόγος είναι απλός. Ο μεμονωμένος μπλόγκερ, ενώ έχει στα χέρια του μια μεγάλη δύναμη, τελικά είναι κι αυτός έρμαιο των αδυναμιών του. Αυτή η κρίσιμη μετάβαση απ’ τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό, η εύρεση δηλαδή του βιώσιμου μοντέλου ύπαρξης, εγείρει μια σειρά ζητημάτων που θέτουν το μπλόγκερ προ ευθυνών που ίσως είναι σκληρό να ζητάμε από ένα και μόνο άτομο να σηκώσει. Ο μπλόγκερ γίνεται εύκολα θύμα της επιτυχίας, του κοινού του και των αριθμών, και υποκύπτει εύκολα στις διάφορες πιέσεις γιατί οι πάντες τον κολακεύουν και τον μειώνουν κατά περίπτωση και του υπόσχονται περισσότερα οφέλη.

Η άποψη που θέλει το μπλόγκινγκ “γκραφίτι με στίξη” είναι μεν μια άποψη ηγεμονική αλλά έχει και μια βάση. Μπορεί να βλέπει αυτό που δε μπορεί να ελέγξει ως απειλή και να θέλει να το “καθαρίσει”, αλλά έχει και μια δικιολογημένη ανησυχία σχετικά με την καταπάτηση κάθε κανόνα που διέπει το δημόσιο διάλογο. Η δυναμική του νέου ανταγωνιστή είναι τρομερή και δε μπορεί να ανακοπεί με τίποτα. Μια λύση για τους μπλόγκερ θα ήταν να αυτο-οργανωθούν, να συνυπογράψουν ένα συμβόλαιο κανόνων, αρχών κι αξιών. Αν θέλουν να μην αντιμετωπιστούν ως ρυπαίνοντες του δημόσιου λόγου, θα πρέπει να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους να μιλούν ελεύθερα εντός παραδεκτών πλαισίων. Ένα βήμα παραπέρα θα είναι να διεκδικήσουν ισότιμο ρόλο στο δημόσιο λόγο. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο και επίμονη εργασία. Μέχρι σήμερα οι μπλόγκερ σε μεγάλο βαθμό μολύνουν το δημόσιο διάλογο και γίνονται αντιληπτοί ως οχήματα για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή θορυβοποιοί που κάνουν βρώμικες δουλειές. Το αποτέλεσμα είναι να παραμένουν εγγυητές της ελευθερίας του λόγου οι μεγάλες εταιρείες των Μέσων καθώς και οι κρατικοί ελεγκτικοί μηχανισμοί. Οι μεμονωμένοι μπλόγκερ μένουν με τα σπρέι στο χέρι να ασκούνται, στην καλύτερη περίπτωση, στην τέχνη του γκραφίτι.